[ O13 ] To nie może byc prawda. ♥

Chwilę wszyscy rozmawialiśmy i doszliśmy do wniosku, że jest już późno. Rozeszliśmy się do domów. Ja pojechałam z Harrym. Za nim wysiadłam z samochodu, podziękowałam mu za wieczór i pocałowałam go soczyście w usta. 
- Pa. - powiedziałam cichym głosem.
Chwilę później byłam już w pokoju. Nic ciekawego się nie działo. Następnego dnia Harry musiał pojechać gdzieś na drugi koniec miasta. Postanowił, że zabierze mnie ze sobą. Obudziłam się o 9.OO i wzięłam szybki, orzeźwiający prysznic. Ubrałam ubranie i zrobiłam makijaż, składający się z podkładu i doczepianych rzęs. W sumie to nie lubiłam się malować. Nie chciałam wyglądać jak lalunie, ale wydaję mi się, że ilość podkładu, którą nakładam, jest tak delikatna, że aż prawie niewidoczna. A rzęsy to dodatek. Od czasu do czasu,można sobie zrobić. Cieszyłam się że nie nakładałam róży, bronzerów  cieni , szminek i tak dalej. Makijaż wyglądał w miarę naturalnie. Przed przyjazdem Harrego postanowiłam przejść się na spacer. W parku zaczepiły mnie dziewczyny. Były mniej więcej w moim wieku, może młodsze. Chciały zrobić sobie zdjęcie. Oczywiście zgodziłam się. Wystawiały w moją stronę dłonie, żebym podpisywała się na nich. To było takie urocze. Chwilę z nimi rozmawiałam i udałam się dalej. Spacer przerwał sms od ukochanego *Czekam na parkingu* Ups ! A ja jestem w parku. Poprosiłam go żeby przyjechał gdzieś bliżej i już po 1O minutach byłam w aucie. 
- Hej. Sory, że tutaj. - uśmiechnęłam się.
- Nic nie szkodzi. Ślicznie wyglądasz. 
- Dziękuję. - musnęłam delikatnie jego usta.
Jazda przebiegła miło i szybko. W ciągu dwóch godzinek byliśmy na miejscu. Znajdowaliśmy się przed wielkim urzędem.
- Po co tu przyjechaliśmy? - spytałam.
Ukochany wytłumaczył mi, że zgubił paszport, kiedy był na wycieczce i ktoś go znalazł i oddał do urzędu. Musieliśmy tam przyjechać, by go odebrać. Weszliśmy do budynku i ujrzeliśmy gigantyczną kolejkę. 
- Nic nie mogę zrobić. Muszę odebrać te dokumenty.. - powiedział.
- To ja się przejdę, okej? Będę czekać przy samochodzie, za około godzinkę. Jak coś dzwoń. - wyszłam z urzędu.
Błąkałam się między uliczkami. Buszowałam trochę w sklepach, ale kiedy się zmęczyłam usiadłam sobie na ławce. Zauważyłam, że obserwuje mnie kobieta. Zaniedbana, brudna. Zrobiło mi się jej żal. Nagle podeszła do mnie. Zdziwiłam się.
- Przepraszam.. - zaczęła mówić.
- Tak ? 
- Jesteś Julia ? - spytała.
- Yhym, to ja. - to, że mnie znała było dla mnie dziwne, wątpię, żeby znała mnie z teledysku. - A skąd mnie Pani zna ?
- Pani, jak to nietypowo brzmi od własnej córki. - powiedziała. - To ja Twoja mama. 
- Nie, to nie prawda. Proszę odejść ! - zaczęłam histeryzować.
- Córeczko, to ja Twoja mama.
- Nie.. - poczułam jak po moim policzku spływają słone łzy.
- Przepraszam Cię. Córko ! Chcę zacząć od nowa. W końcu Cię odnalazłam, córciu.. - mówiła łamiącym głosem.
- Czemu Mnie zostawiłaś ? Jak mogłaś ?! Nienawidzę Cię , odejdź ! - krzyczałam.
- Daj mi to wszystko wyjaśnić.. - wsunęła mi do dłoni kartkę z adresem. - Przemyśl to.
Spojrzałam się na nią. Nie wiedziałam co zrobić. Zaczęłam biec w stronę urzędu. Czułam, że nie mogę powstrzymać spływających kropelek z moich oczu. Schowałam karteczkę do kieszeni. Nagle z budynku wyszedł Harry i od razu przejęty mocno mnie przytulił i pytał co się stało. Wszystko mu wytłumaczyłam. On troskliwie zabrał mnie do samochodu i pojechaliśmy do miasta. Z nerwów usnęłam.

Podoba się? Mi tak. Wydaję mi się, że to ostatni rozdział przed wyjazdem, chyba że jeszcze jutro coś dodam, albo w trakcie pobytu w Norwegii. Pa :*